و فرزند را مطلق العنان وا نگذارد که صبح برود و شام بیاید، بلکه اکثر اوقات از حال او تفحّص کند که مبادا حرام‌زادگان شیطان طینت که در کمین فرزندان مسلمانان می‌باشند، خود را بدو متّصل سازند، و اکثر اوقات دعا و تصدّق به جهت حفظ فرزندان از شرّ شیطان انس و جن می‌کرده باشند، و اگر خواهد فرزند را که نیکوکار برآید، چون صاحب فرزند شود، ترک بدکاری و با مردمِ خوب و پرهیزکار آمیزش نماید تا اولاد او نیز به اطوار خوب میل نمایند، و به نماز و قرآن و حدیث شنیدن و در جمعات به مسجد رفتن و در پای موعظه نشستن، و صبح زود برخاستن، و کم خوردن و کم خفتن و کم گفتن، ترغیب نماید، و بی جا نزند و عبث نرنجاند؛ و در حضور فرزندان سخن‌های معقول از کلام خدا و رسول ـ صلی الله علیه و آله ـ بیان کند، و با فرزند به تندی سلوک نکند، بلکه اکثر اوقات به رفق و ملایمت، و به نقل و حکایات آگاهش گرداند که نورسیدگان از ضرب و حد به تعصّب می‌افتند، و آرزوی مرگ پدر می‌نمایند، پس فرزند را با خود مهربان و مصاحبانه سلوک نماید تا با پدر انس گیرد، و از اختلاط جهّال و فسّاق و لوطی مشربان عار دارد، و نگذارد که با ادانی و اراذل آمیزش کند که اطفال با هر کس و هر چیز که در کوچکی برآمدند و به مزاج ایشان موافقت و عادت کرد، حالی ایشان می شود و سلب آن آسان میسّر نمی‌گردد.
متن انتخابی ;از رسول جعفریان .