سپاس و ستایش حضرت علیمى را كه نسخه ى بى زبان الذى أنزل الدوأ از كلمات حكمت بالغه او به مزاج تمام بیماران سازش داشته و از داورى شفابخش ما هو شفأ و رحمة للمؤمنین و رهبرى او به سوى گسترش بهتر الذى خلقتنى و هو یهدین (1) و تغذیه صحیح تر و خوراک نیروبخش هو یطعمنى و یسقین (2) و شفاى حكیمانه و اذا مرضت و هو یشفین و نیروى حیات بخش و الذى یمیتنى ثم یحیین (3) و نیز سپاس به پیشگاه یكتائى كه همه ى عاصیان چشم طمع به لطف و كرمش دوخته و الذى اطمع ان یغفرلى خطیئتى یوم الدین (4) كه اى پروردگار یكتا هب لى حكما و الحقنى بالصالحین (5).
و الحمد اللّه كما هو اهله ایزد یكتائى را كه به حضرت موسى (علیه السلام) چنین فرمود:(6)
اتریدان یبطل حكمتى بتوكلك علما من اودع منافع فى هذه العقافیر فبعزتى و جلالى ما اشفیك حتى تستمل مما عینوا و درود بر آخرین پیامبرانش محمد (صلى الله علیه و آله) كه فرمود لكل دأ دوأ هر دردى را درماند است اما افسوس كه آدمى نه سپاس تندرستى و سلامتى را به جاى مى آورد و نه درود زندگى و حیات را. پس از مرگ ناله مى كند كه اى كاش دوباره به زندگى دنیا برمى گشتم كه مى دانستم چه باید كرد، غافل از اینكه هر روز كه از خواب بیدار مى شود، آنچنان است كه به این جهان برگشته است این رفت و برگشت هزاران مرتبه تكرار مى شود، اما آدمى هنوز در خواب غفلت است كه نه در كردار و نه در گفتار و نه در خوراك و پوشاكش تغییرى مى دهد هر روز مریض تر از روز پیش و عاصى تر از روز نخست.