گیاهان بومی آذربایجان : بادرشبی

نام علمی: Dracocephalum moldavica 

 گونه‌ایی است از جنس دسکوراینیا و از تیره نعنأ (Labiatae)

بادرخشبو،بادرشبو، بادرشبی، بردیرش‌بو و وارشبو هم نام برده می شود.

بادرشبو بویی خوش و دلپذیر همچون بوی بادرنجبویه دارد. آن را التیام‌بخش زخم می‌دانند و از عرق بادرشبو به عنوان تقویت کننده قلب و آرامبخش استفاده می‌شود. آن را دارای خواص آرامش‌بخش، اشتهاآور و ضدنفخ نیز دانسته‌اند. در ایران سه دارو از این گیاه تهیه شده‌است.

بادرشبو به حالت وحشی و خودرو در بعضی از نواحی جنوبی اروپا، جزیره سیسیل، مولداوی و جنوب غربی آسیا مانند ایران. در ایران: شمال غربی ایران، آذربایجان، تبریز (بصورت پرورش یافته در باغچه ها)، ارومیه ، یزدده بالا در نزدیکی یزد، مازندران و در جنگلهای مرطوب می روید.

بادرشبو بومی آذربایجان غربی ( مراغه و ارومیه) بوده و در سطح وسیع این مناطق کشت می گردد .برگ های متقابل و دندانه دار و گلهای آبی و مجتمع در پای برگها و بوی بسیار خوشبوئی که از تمام قسمت های گیاه استشمام می گردد از علائم مشخصه آن است . در بسیاری از مآخذ بادرشبی را مترادف با گیاه بادرنجبویه با نام علمی Melissa officinalis L دانسته اند که این نسبت نمی تواند صحیح باشد و نام بادرشبی یا بادرشبویک نام کاملاً آذری است.

استفاده مستقیم از بادرشبی معمولاً مرسوم نبوده و کلاً جهت تهیه عرق بادرشبو به عنوان مقوی قلب و آرام بخش مصرف سنتی دارد.

 مهمترین مواد موثر دارویی: روغن فرار (اسانس)، ترکیبات فنلیک، فلاونوئید، موسیلاژ، املاح معدنی.

خواص درمانی بادرشبو : بادشکن، معرق، ضد اسپاسم، ضد ویروس، ضد میکروب.

موارد استعمال در پزشکی سنتی: مقوی، مدر، قابض، بادشکن و ضد تب، آرام بخش، التیام دهنده زخم

مقدار و دستور مصرف: مقدر 4-2 گرم روزی سه بار به صورت دم کرده می باشد.

البته بادرشبو در ارومیه زیاد کشت می شود و عرق این گیاه (به صورت شربت) در این شهر جهت آرام بخشی و مقوی قلب توصیه می شود.

بادرشبو متاسفانه به اشتباه بادرنجبویه گفته می شود(هرچند دارای اثرات دارویی مشابهی هم در اکثر موارد دارند اما این دو گیاه از دو جنس متفاوتی اند).