و بعضى از علما ذكر كرده اند كه غذاهارا در اعمال و آثار و قرب و بعد به خدا مدخليت عظيمى است؛ زيرا كه قوتهاى بدن آدمى ازروححيوانىاست، و روح حيوانىبخارى است كه از خون به هم مىرسد؛ پس چون غذاى حلالقوت آن به اعضا و جوارح درآمد هر يك را به كارى كهپسنديدهاست مىدارد و همه آن قوت صرف عبادات مىشود. و لقمه حرام كه در بدن آمد و قوت آن به اعضا و جوارح سرايت كرد آن قوتها از حرام به هم رسيده، حرام زاده اند، و از حرام زادگان (كار) خوبنمىآيد.
و چون سر از دريچه چشم به در مىكند چشم را به معاصى مىدارد و هزار فساد مىكند، و اگر سر از دريچه گوش به در مىكند او را به شنيدن انواع باطلها (وا) مىدارد، و همچنين در اعضا و جوارح، و اگر نطفه مىشود فرزندى كه از او حاصل مىشود به يك معنا حرام زاده است و مايل به بدیها مىشود.
و در حديثى كه وارد شده است كه: كسى كه راغب است به غيبت مسلمانان، حلال زاده نيست ، شايد بر اين معنا محمول باشد. و لقمه حلال، همه نور و عبادت و معرفت مىشود، و موجب قرب به خدا مىشود، و دل را منور مىكند.
منبع:نجاة المومنين
تالیف:آية الله حاج ملا حسينعلى تويسركانى
