نقش روزه در سلامت معنوي

در بسياري از مواقع اگر فردي عميقاً بهامر عبادي بپردازد و عبادت خالص داشته باشد،معنويتدر او ارتقا پيدا مي كند و اين معنويت در او عامل رضايت مي شود. فردي كه روزه مي گيرد درجات معنوي در او افزايش پيدا مي كند و به نوعي مي تواند وارد مرز تقواشود.
 روزه از طرفي به فرد كمك مي كند گناه كمتري را مرتكب شود و چنين فردي قادر به درك معنويت بيشتر مي شود. پس روزه در واقع باعث افزايش معنويت مي شود و معنويت عامل افزايش آرامشمي شود كه اين آرامش سلامت معنويرا تامين مي كند.
كسي كه به لحاظ رواني دچار اختلال است با رسيدن به درجات معنوي زمينه درمان اختلالات را فراهم مي كند. زيرا وقتي فرد عبادت مي كند ميزان رضايت فرد ي اش از خويش در او بيشتر مي شود و احساس عزت نفس مي كند. بالارفتن عزت نفس، اعتماد به نفس را در فرد افزايش مي دهد و اين مسائل مفهوم خودپنداري را ايجاد مي كند. زماني كه فرد ادراك بهتري از خود پيدا كرد در زندگي به كيفيت بهتري دست پيدا مي كند و اين امر زمينه ساز سلامت معنوي مي شود.
همچنين در ماه مبارك رمضان معنويت اوج مي گيرد و سبب بهبود سلامت رواني در فرد بيمار مي شود. يكي از علت هاي روان نژندي ها (بيماري هاي رواني) بحث كمبود ارتباط هاي معنوي است و معمولاً كساني كه دچار اين اختلالات هستند در جهان بيني مشكل دارند.

عبادت خالص: افزایش معنویت: عامل رضایت: افزایش اعتماد به نفس: آرامش: سلامت معنوی